Majewski Stefan (1867–1944), generał dywizji W. P., wiceminister spraw wojskowych. Ur. 10 VIII w Podniestrzanach (pow. Żurawno), był synem Władysława i Florentyny z Plichtów. Do gimnazjum uczęszczał w Wiedniu i Morawskich Hranicach. W r. 1888 rozpoczął służbę w armii austriackiej. W Wiedniu odbył studia wojskowe w Akademii Wojsk Technicznych oraz Szkole Sztabu Generalnego. Do chwili wybuchu pierwszej wojny światowej M. zajmował różne stanowiska, m. in. był szefem Biura Prezydialnego w Min. Obrony Krajowej. W r. 1913 awansował do stopnia pułkownika. W czasie wojny dowodził na froncie 12 p. strzelców, 44 brygadą górską (w l. 1915–6) i 57 brygadą piechoty (w r. 1918). W sierpniu 1917 awansował do stopnia generał-majora. Do W. P. wstąpił w grudniu 1918 w stopniu generała-podporucznika i 19 I 1919 został dowódcą grupy wojskowej w Chełmie; wkrótce powołany został do Rady Wojskowej w Warszawie. Od lutego t. r. objął stanowisko pierwszego wiceministra spraw wojskowych i pełnił je do 1 II 1920, kiedy to dostał nominację na komendanta Szkoły Sztabu Generalnego. Jako delegat rządu i pełnomocnik Sztabu Generalnego prowadził negocjacje z rządem i Sztabem Generalnym Rumunii w r. 1919. Następnie 31 III 1920 objął dowództwo I Armii w Głębokiem, a w dwa miesiące później mianowany był dowódcą 7 armii w Wilnie. Po likwidacji tegoż dowództwa (lipiec 1920) M. pozostawał w dyspozycji Naczelnego Dowództwa W. P., a w połowie września powrócił na dawniej zajmowane stanowisko komendanta w Szkole Sztabu Generalnego. Dn. 29 V 1922 (ze starszeństwem od 1 VI 1919) został awansowany do stopnia generała dywizji. Dn. 1 VIII 1921 stanął na czele misji wojskowej w Paryżu, a 31 XII t. r. mianowany został dowódcą Okręgu Korpusu (OK) w Łodzi i funkcję tę pełnił do kwietnia 1924, tj. do chwili objęcia szefostwa Administracji Armii. W gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego M. był przez tydzień (20–27 XI 1925) kierownikiem Min. Spraw Wojskowych, po czym ponownie przeszedł na poprzednie stanowisko Szefa Administracji Armii. Z tego ostatniego urzędu zwolniony został w grudniu 1925 na własną prośbę. W maju 1926 czasowo pełnił obowiązki generalnego inspektora kawalerii. Po przewrocie 1926 r. przeniesiony został w stan spoczynku z dn. 31 VIII t. r. Zamieszkiwał odtąd w Słonawach w Poznańskiem.
J. Piłsudski charakteryzując w r. 1923 generałów W. P. odmawiał M-emu cech dowódczych, a przyznawał tylko cechy dobrego administratora wojska. M. zmarł 31 I 1944 w Słonawach i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Obornikach. Odznaczony był: Krzyżem Walecznych, Orderem Odrodzenia Polski 2 kl., Komandorią Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Belgijskiej Korony, Orderem Jugosłowiańskim Św. Sawy, francuską Legią Honorową i innymi medalami. Był żonaty z Janiną Pucherną i miał syna Guido (ur. 1903).
Enc. Wojsk., V; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 325; Landau Z., Tomaszewski J., Kapitały obce w Polsce, W. 1964; – Dokumenty i materiały do historii stosunków polsko-radzieckich, W. 1961 II; Rataj M., Pamiętnik, W. 1965; Romeyko M., Przed i po maju, W. 1967 I; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne M-ego; – Informacje z Urzędu Paraf. w Obornikach.
Piotr Stawecki